A Ty bijesz już swoje dziecko?

Pierworodny przegina. Oj przegina. PRZE-GI-NA! Pierworodny przegina na maksa. 

Nie, nie cały czas. Pierworodny przegina seryjnie. Jak zaczyna przeginać to trzyma go przez 2-3 dni. Potem odpuszcza. I znów jest normalnie. Miłość, przyjaźń, harmonia, sielanka. Tylko Matka po każdej takiej przegince staje się coraz bardziej czujna, trochę niepewna ile jeszcze czasu jej zostało.

Proszę sobie wyobrazić, że Syn Pierworodny to jest bardzo kumata bestia. Chociaż czasem otoczenie o tym zapomina z powodu tego, że jak na kumatą bestię to kiepsko u niego z komunikacją werbalną - ale, że bestia kumata to radzi sobie wszelkimi innymi sposobami.

Pierworodny doskonale wie, czego mu nie wolno, co jest zakazane, co niebezpieczne, czego Matka sobie nie życzy, czego nie życzy sobie Kot.

Wspinaczka po meblach, ze szczególnym uwzględnieniem stołu i kuchennej szafki. Z pełną premedytacją rozlewanie wody, soku i wszystkiego co da się rozlać. Plucie wodą, sokiem i wszystkim czym da się pluć. Rzucanie jedzeniem po każdym posiłku. Gryzienie Matki, Ojca i Kota. Bicie Matki, Ojca, Kota. Ciągnięcie za włosy. Awantura na hasło: "zbieranie klocków z podłogi". Foch podczas prób ubierania, który skutkuje godzinnymi przygotowaniami niemal przed każdym wyjściem z domu. Rzucanie zabawkami. Uderzanie kubkiem w szybę w oknie. Zaczepianie Kota, prowadzące do użycia przez Kota pazurów. Rozdarcie na strzępy gazety i rozrzucenie owych strzępów gdzie się da. Wrzucanie za kanapę kawałków jedzenia i najróżniejszych drobnych elementów czegokolwiek, co wpadnie mu w ręce. Dobranie się do kociej kuwety. Walenie na oślep w klawiaturę laptopa Matki. Wsadzenie ręki do toalety, by pochlapać sobie wodą. Odklejanie pasków zabezpieczających zakazane szafki i szuflady, aby wyrzucać ze środka zawartość. Przewrócenie krzesła. Szarpanie ubrań Matki i Ojca. Zrzucanie Matce z twarzy okularów. Dobieranie się do zakazanych sprzętów, szczególną uwagę poświęcając sprzętowi grającemu, dekoderowi od telewizora i telefonom. Wyrzucanie ziemi z doniczki z kwiatkiem. I zawsze, nie wiedzieć jak, wynajdzie jakiś nóż, aby go niepostrzeżenie złapać i sprawić, że Matka w sekundzie starzeje się o kolejny rok a mimo to w ułamku tej sekundy dobiega do niego niczym rącza gazela przeskakująca przez wzgórze klocków Lego.

I kiedy Pierworodny zaczyna przeginać, to wszystko, co do jednego, dzieje się już przed południem. A to dopiero początek.

Efekt jest taki, że Matka działa na granicy rozstroju nerwowego, gdzieś pomiędzy furią, rozpaczą a totalnym wkurwem. Syn na zmianę ryczy, drze się i złowieszczo chichra. Kot w swym przerażeniu czuwa niespokojnie gotowy do zastosowania niewymownych środków wyrazu w obronie własnego jestestwa. Ojciec przez większość dnia jest w pracy. Gdy wraca wieczorem, szybko przestawia się na sposób działania Matki. Mieszkanie wygląda jak lej po bombie. A Matka nie jest w stanie zdziałać niczego konstruktywnego, nawet jeżeli za konstruktywne uznamy powieszenie prania.

Największym problemem ostatnich dni jest gryzienie. Pierworodny gryzie wszystkich, uznając to za świetną zabawę. Po wyczerpaniu już całej palety pomysłów na to jak wyperswadować mu ten pomysł na umilanie sobie dnia, Matka z Ojcem też zaczęli go gryźć. I tak się gryzą nawzajem. Ciężki orzech mając do zgryzienia. Na razie sposób działa. Oby działał dalej, bo się zagryzą. Albo zgryźliwi staną.

Zagwozdkę mają nie lada, jak wychować dziecko a nie gryzonia.

Ale gdy Syn bije, wtedy już nikt mu nie oddaje. Bić nie wolno. „W naszym domu nikt nikogo nie bije!”. A ręka nie raz Matkę świerzbi. Gdy tłumaczy Pierworodnemu dlaczego czegoś nie może robić, a nim skończy mówić ten od nowa robi to samo, ewentualnie biegnie już dalej w celu popełnienia innego niegodziwego występku. „Jeżeli kiedykolwiek Cię uderzę, będziesz mógł mi oddać!” Jednak Matka nie uderzy, bo wie, że nie byłoby już powrotu.

*

To było rok temu. Ponad. W Wigilię. Pamięta Matka, bo miała półtoragodzinne wychodne w celu kupienia jakiegoś ostatniego prezentu, którego nie udało się kupić wcześniej. A skoro w mieście już była to jeszcze wstąpiła do drogerii. Takiej znanej, sieciówkowej, ale to nieważne w tej opowieści. Szukała właśnie promocji na swój ulubiony krem przeciwzmarszczkowy, gdy mimowolnie usłyszała (no dobra, specjalnie to było, Matka uwielbia słuchać obcych ludzi w miejscach publicznych) rozmowę ekspedientek tego sklepu. A Matka już dawno zauważyła, że panie pracujące w tej sieci mają prawdopodobnie odgórny przykaz stałego obstawiania miejsc przy drogich kremach przeciwzmarszczkowych, tak aby taka klientka jak nie przymierzając Matka, nie mogła ich spokojnie przejrzeć, przebrać, wybrać. Choć pewnie rozchodzi się o to, by nie mogła zakosić cichaczem. Ale przecież nie o tym miało być. Ad rem.

- Wczoraj myślałam, że z nimi zwariuję. Zasnąć nie mogli. Jak dostali na tyłek, od razu poszli spać. - Bez ogródek zwierzała się jedna z pań koleżankom. Koleżanki były dwie. Pani obstawiała początek regału z kremami, jedna koleżanka koniec, druga stała przy regale po przeciwnej stronie alejki. A w środku Matka biernie uczestnicząc w tej dyskusji czująca się jak zamknięta w Trójkącie Bermudzkim. Matka, która w domu zostawiła niespełna 9-miesięcznego Syna, na półtorej godziny, na całą wieczność.

- Jakbym nie przylała to nie wiem jak długo jeszcze by to trwało – ciągnęła niewzruszona. Ta obstawiająca koniec regału pokiwała głową ze zrozumieniem w milczeniu.

- A Ty swojego już bijesz? - zagaiła do koleżanki po przeciwnej stronie alejki.

Ta, wyraźnie zaskoczona pytaniem i na równi z Matką czująca się nieswojo wciągnięta w tę ponurą konwersację wydukała tylko niepewnie:

- Nie-e – A cała jej osoba zdradzała jawne zażenowanie i zdezorientowanie na myśl jak się odciąć od niewygodnego tematu.

- No tak, za mały jeszcze – dopowiedziała sobie resztę znawczyni tematu. Pani, która do tej pory kiwała tylko głową teraz włączyła się czynnie do rozmowy:

- A ja tam klapsów nie daję. Wolę dać karę. Lepiej działa. Nie powiem, parę razy dostali, ale stwierdziliśmy, że tak naprawdę to nie działa i teraz tylko kary.

- Ja tam wolę klapsa niż jakieś kary – zarzekła się z całą stanowczością prowodyrka całej tej irracjonalnej wymiany zdań. - Szybciej działa. Nie muszę nic wymyślać. Bez klapsów to bym sobie nie dała rady.

Temat ciągnęła dalej, ale Matka wściekła wyszła już ze sklepu. Wściekła na siebie. Na to, że jak zwykle w takich sytuacjach nie potrafiła się odezwać, wtrącić, wybuchnąć nawet. Chociaż wiedziała doskonale, co chciała babie powiedzieć.

„Jak następnym razem nie będziesz mogła zasnąć, niech Ci mąż z liścia strzeli. Na bezsenność nie ma to jak dostać w ryj od ukochanego. Zobaczysz, od razu zaśniesz.”

Matka ma żal do siebie o to, że milczy, gdy wszystko się w niej gotuje. Tak wielki żal, że ten dialog jak żywy pamięta, choć już minął rok. Tak wielki, że już nigdy nie weszła do tego sklepu. I nawet nie kupiła już sobie ani razu tamtego kremu, którego promocji wypatrywała.