Matka doskonała kontra Rrzeczywistość

Jeszcze w ciąży obiecywałam sobie, że nie będę matką, która bezustannie strofuje męża w sprawach opieki nad dzieckiem. Zakładałam, że dam mu się wykazać, że też jest rodzicem i skoro robi coś inaczej, wcale to nie oznacza, że gorzej. Założenia założeniami, obiecanki cacanki, a rzeczywistość jak zwykle moją wizję wyśmiała.
Otóż przez pierwsze tygodnie, może nawet miesiące, wydawało mi się, że to ja wszystko robię gorzej. I że wszyscy wokół radzą sobie z moim dzieckiem lepiej ode mnie. Z perspektywy czasu już wiem, że były to dość długofalowe skutki baby bluesa. Z kolejnymi miesiącami Ojcu Pierworodnego przybywało pracy w firmie, a mi obowiązków w domu. Chcąc nie chcąc, przybywało mi też pewności siebie. Nawet nie wiem kiedy, ciążowe założenia poszły w siną dal, nie machając na pożegnanie i nawet nie przysłały nowego adresu. Coraz częściej łapię się na tym, że sweterek to źle ubrany, że rajtki nie te, że pieluszka chyba krzywo, a o kremiku na mróz to na pewno zapomniał. Wózek za wolno pcha. A już przy obiadku to najchętniej wyrwałabym Ojcu łyżeczkę z ręki.

Matka, Wyluzuj! Powtarzam więc sobie.