Robi się wesoło

• 24 grudnia - tak się na mnie wkurzył ("Jak to? Teraz drzemka? A kiedy będzie Mikołaj?"), że ze złości nauczył się wreszcie siadać.
• 2 stycznia - wspiął się na kolanka.
• 8 stycznia - zaczął na dobre raczkować. Wcześniej tylko stał dopóki kończyny nie rozjechały się mu na wszystkie strony świata. Nagle poraczkował jak gdyby nigdy nic, z taką pewnością jakby umiejętność tę posiadał od urodzenia tylko przede mną ukrywał.
• 11 stycznia - pierwsze "pa-pa". Do Tatusia, na dobranoc. Z lekkim opóźnieniem, bo dopiero gdy Ojciec wyszedł z sypialni Pierworodny pomachał i to w kierunku okna a nie drzwi. Ale nie bądźmy drobiazgowi, następnego wieczora udało się jak należy. Jednak od tamtej pory sztuczką tą raczy nas dość oszczędnie i raczej niespodziewanie. Pewnie nie chce żeby szybko nam się znudziło.
• 14 stycznia - nauczył się "dawać cześć". Nauka zajęła mu kilka minut. Więc dlaczego do cholery od dobrych dwóch miesięcy nie chce pokazać "Jaki duży jest Synuś Pierworodny"? (*tu oczywiście wstawiamy jego imię)
• 15 stycznia - bił brawo. Ciężko powiedzieć z jakiego powodu. Do tej pory preferował raczej, aby to jemu składano owacje, np. z powodu zjedzenia kaszki.
• 20 stycznia - samodzielnie stanął na nóżkach.
• 21 stycznia - MAMA! Czy fakt, że pierwszy raz nazwał mnie mamą akurat w Dzień Babci mam traktować jako wróżbę na przyszłość?
• 25 stycznia - pierwsze kroczki (dwa) trzymając się kanapy i kojca.
• 29 stycznia - do tej pory umiał wstać, teraz potrafi też z powrotem usiąść.

I pomyśleć, że kiedyś jarało mnie to, że wodził za mną wzrokiem, albo że wziął do rączki grzechotkę. I nie zapisywałam dat, bo przecież takie ważne rzeczy się pamięta, więc kiedyś mu to spiszę... Jak się okazało w praktyce to cud, że pamiętam jego datę urodzenia, bo już np. peselu nie jestem w stanie zapamiętać.