Matka już wie. Co zrobić, by być wyluzowanym rodzicem?

Właśnie spłynęła na Matkę prawda objawiona. Trafiła w nią jak grom z jasnego nieba. Matka olśnienia dostała niczym Newton po uderzeniu w łeb jabłkiem. Eureka! Poznała odpowiedź na tak nurtujące ją od miesięcy pytanie.
Co zrobić, by być wyluzowaną matką?

Ale po kolei.
Dzień, zwykły dzień, upływał jak zwykle. Taki normalny poniedziałek toczący się swoim normalnym rytmem. Matka akurat w domu a nie w pracy. Wiesza pranie, które zdążyła, ku własnej uciesze, nastawić jeszcze przed śniadaniem. Tak, to straszne, że takie czynności od czasu do czasu Matkę satysfakcjonują. Ją też to przeraża. Ale satysfakcja wynikała z tego, że po 3 dniach prania, rozwieszania, suszenia i składania na zmianę, doprowadziła wszystko do stanu, kiedy kosz na brudy, fakt, że nadal pełny, ale można swobodnie zamknąć.
Wieszała więc Matka to pranie, które udało jej się szybko nastawić - szybko, bo Syn nie był zbytnio pomocny. Wieszała powoli - bo Syn stał się na powrót uczynny. W pewnym momencie rzucił na podłogę mokrą piżamkę z Bobem Budowniczym, którą miał właśnie podać do rozwieszenia a w zamian gwizdnął koszyk z klamerkami.
- Jak rozrzucisz, będziesz musiał pozbierać.
- Nie.
Odwrócił koszyk do góry dnem i wysypał wszystkie na raz.
- Podaj mi dwie klamerki.
- Nie.
Spinacze zaczęły latać po całym pokoju.
- Pozbieraj to wszystko.
- Nie.
Klamerki latały już dosłownie wszędzie i lądowały w najmniej dostępnych zakamarkach pokoju.
- Pozbieraj klamerki.
- Nie.
Matka dalej swoje. Syn swoje. Atmosfera się zagęszcza. Matce to lata, wie, że w końcu Pierworodny i tak posprząta.
- Ty bawiłeś się nimi i dlatego Ty musisz je pozbierać.
- Nie.
I tak w kółko. Matka niewzruszona. Spokojna, głosu nie podnosi. Pierworodny kombinuje jak się da. Sam potyka się o klamerki rozrzucone wśród zabawek, ale żadnej nie podniesie. Nagle ma mnóstwo spraw do załatwienia, nie ma czasu na sprzątanie klamerek. I jeszcze przypomina mu się, że ma przecież "straszne auka", które gdy pojawiło się pół godziny wcześniej było tylko "małym auka", wymagającym małego podmuchania, ale teraz powiększyło się do wielkiej rany ciętej, szarpanej, kto wie czy nie zakażonej czymś przestraszliwym, co może wywołać potworne komplikacje, a ten paluszek ze "strasznym auka" to ani chybi, zaraz odpadnie.
I jak tu myśleć o czymś tak prozaicznym, jak zbieranie klamerek do koszyka? No jak?
A Matka dalej niewzruszona.
W międzyczasie dzwoni Ojciec.
- Każ mu pozbierać klamerki.
- Dawaj go. Synek pozbieraj klamerki.
- Nie.
- Ty bawiłeś się klamerkami i dlatego teraz Ty musisz je pozbierać.
- Nie.
itd. Słuchawka wraca do Matki.
- Tak że tego... widzisz jaką mamy tu atmosferkę.
- Widzę, widzę. Dobra, wyluzuj!, Matka...
- Ale ja jestem wyluzowana. TO ON MNIE WKURZA.

I w tym momencie spłynęła na Matkę ta niepodważalna prawda. Matka już wie. Nie ma wątpliwości.
Co zrobić, by być wyluzowaną matką?
I rodzicem w ogóle.

?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?


Mieć dzieci tylko w wyobraźni.