Gwarancji nie daję. Ale zachodzi przypuszczenie, że pomoże nawet na bezsenność w Seattle

Post dedykowany osobom mającym problemy z zaśnięciem. Bowiem podejrzewa Matka, iż jego przeczytanie może tak zmęczyć, zamęczyć, wymęczyć, przemęczyć, że udacie się na spoczynek nim doczytacie do końca.

Matkę męczyło samo pisanie. I dlatego tekst ten powstawał ponad półtora miesiąca.

A zatem dziś o codziennym rytuale zasypiania Syna Pierworodnego. Zapraszam.

Kiedyś, powiedzmy rok temu, żyło się prościej. To Matka i Ojciec ustalali wieczorne rytuały, którym poddawany był Syn Pierworodny. Ale niestety, nic nie trwa wiecznie - dzieciaki w końcu zaczynają ogarniać i kumać, co się wokół nich dzieje i w dodatku, o zgrozo!, chcą mieć na to wpływ.
Pierworodny uwielbia, gdy wszystko dzieje się według dobrze znanego mu schematu. Owszem, godzi się na drobne odstępstwa, ale nikt nawet nie ryzykuje, by mu z dnia na dzień wszystko poprzestawiać i na przykład zrobić coś tak nieobliczalnego jak zamiana kolejności kolacja-kąpiel albo powiedzieć coś tak okrutnego jak: "Dzisiaj bez bajki. Dobranoc". Do całego obrządku można spontanicznie dodać jakąś czynność. Ale lepiej mieć przy tym świadomość, że jeżeli Pierworodnemu się spodoba, to następnego dnia trzeba będzie tę czynność powtórzyć. I następnego dnia też. I następnego. I kolejnego...
Tak, za tydzień też.

W wyniku zamiłowania Syna do "melodii, które już kiedyś słyszał" wieczory w domu Matki Wyluzuj! są do siebie bardzo, ale to bardzo, podobne.

Wszystko ma swój początek między godziną 19. a 20. Wtedy zarządzane jest sprzątanie zabawek i kolacja. Kiedy Pierworodny sprząta zabawki (albo nie sprząta tylko się miga lub płacze, że nie posprząta), Matka przygotowuje kolację. Zwykle oprócz kanapek serwuje Synowi kaszkę, mając szansę 1. do 4. na to, że Syn ją zje. Ale to samo tyczy się także wszystkiego innego, co serwuje mu zarówno na kolacje jak i śniadania. Przyzwyczaiła się już. Jednego dnia Syn zjada nawet 4-5 kanapek z dżemem, drugiego nie chce na kanapki patrzeć. Ot, zależy jaki ma klimat.

Gdy Pierworodny chce zakomunikować, że jego kolacja dobiegła końca, niewymownie wskazuje na drzwi łazienki, czasem doda jeszcze "Yyy", co oznacza, że Ojciec ma ruszyć tyłek i przygotować mu kąpiel. Oczywiście nikt od stołu nie wstaje dopóki sam nie skończy jeść.
Na czas nalewania wody do wanienki i przygotowywania wszelkich potrzebnych do kąpieli akcesoriów Ojciec stawia na stole kubeczki. Pamiętacie jeszcze kubeczki z Ikei? Tak, to nadal zabawka wszech czasów, aktualnie uatrakcyjniająca wieczorne ablucje. Pierworodny zabiera kubeczki i stawia na kanapie. Wtedy swoje super-hiper-ważne zadanie dostaje Matka. Musi kubeczki na tej kanapie rozłożyć - jeden obok drugiego, rzecz jasna Syn potrafi sam, ale zależy mu na tym, żeby zrobiła to Matka. Matka więc rozkłada kubeczki na kanapie. Od niedawna doszła jeszcze butelka po żelu pod prysznic Biały Jeleń, którą Syn bawi się później w wodzie. Po prawidłowym rozłożeniu Pierworodny zwołuje wszystkich domowników (jeżeli w domu są goście też mają obowiązek uczestniczenia w rytuale) i rozdziela między nich te swoje kubeczki. Następnie każdy, z przydzielonym kubkiem w ręku, gęsiego, jeden za drugim, śmiesznym krokiem (np. przypominającym chód pingwina) udaje się do łazienki, by wołając "Hej hop!", wrzucić kubeczek do wanienki umieszczonej w brodziku. Już? Zwizualizowaliście to sobie? Idzie Matka niczym pokraczny nielot, za nią tupie Syn, potem Ojciec, czasem jeszcze Babcia, jakaś Ciocia czy Wujek się przyplącze i wszyscy po kolei z namaszczeniem wrzucają kolorowe plastikowe foremki do zielonej wanienki. Tak, tak, zabawne. Bardzo.
Dopiero od niedawna udaje się przekonać Pierworodnego, że można nosić po dwa kubeczki na raz, wcześniej trzeba było się wracać. A jeszcze dawniej Syn nosił sam, ale trzeba było mu przy tym asystować -w związku z tym bywało, że Matka kursowała tak po 7 razy i więcej. Aha, jeszcze jedno ważne zastrzeżenie. Kubeczki mają swoje stałe miejsce na umywalce w łazience i często umilają też czas Pierworodnemu podczas mycia rąk czy buzi, bywa więc, że zostaje w nich odrobina wody. Więc teraz do tego biegania od kanapy do wanienki dołóżcie jeszcze to, że gdy Syn dostrzeże w kubeczku kilka kropli wody, zanim przydzieli go któremuś ze swoich pomocników lub zanim sam wrzuci go do wanienki, najpierw biegnie z nim do łazienki, by wodę z kubeczka wylać - oczywiście do wanienki - po czym wraca i ustawia się przy kanapie, aby podać komuś kubek lub by samemu już oficjalnie wrzucić go do wody. Męczące? To dopiero początek.

Kiedy kubeczki i butelka po Białym Jeleniu są już na swoim miejscu, czyli w odmętach wody z emolientem, Matka znów staje przy kanapie i wielce zatroskana pyta: "Ojej, a gdzie jest moja mała dzidzia? Przecież była tutaj. Dziiidziuuuusiuuuu!". Na te słowa Pierworodny, wielce ubawiony, przybiega z łazienki, ale na czworakach (bo według niego tak poruszają się małe dzidzie) i gdy dojdzie do kanapy, spogląda na nią i zdziwiony mówi: "Nie ma" a Matka mu odpowiada: "Racja, nie ma. Ale gdzie jest mój mały dzidziuś? Przecież był tu wczoraj na kanapie". Po kilkukrotnym wypowiedzeniu tych dziwnych formułek, Syn ze śmiechem wskakuje na kanapę i kładzie się na pleckach (bo według niego małe dzidzie, gdy nie raczkują, to leżą grzecznie na pleckach - szkoda, że nie uważał tak, gdy sam był małą dzidzią). A kiedy tak leży, łaskawie pozwala Matce się rozebrać. Oczywiście musi być przy tym mnóstwo wygłupów, zabawy i żartów.

Ale prawdziwe szaleństwo zaczyna się, gdy jest już golaskiem. Był czas kiedy życzył sobie, by nosić go do kąpieli jak worek ziemniaków - Matka za ręce, Ojciec za nogi. I najlepiej żeby jeszcze bujać na boki po drodze. Teraz nigdy nie wiadomo czy tego dnia od razu pobiegnie do łazienki, czy najpierw przez kilka do kilkunastu minut będzie tak na golasa biegał po mieszkaniu, ciesząc się jakby wraz z ubraniem i pampersem zrzucił z siebie jakieś ciężkie kajdany.

W końcu następuje umieszczenie delikwenta w wodzie i najprostsza do ogarnięcia część całego przedsięwzięcia, czyli kąpiel. Działka Ojca. Zazwyczaj. Matka swoje dziecko wykąpała może ze 20-30 razy w życiu, w tym pierwszy raz, gdy miało jakieś 8 miesięcy (nie, nie chodziło do tego czasu w brudzie).

Kąpiel jak kąpiel. Przelewanie wody z kubeczka do kubeczka, nalewanie z kubeczka do butelki, z butelki do brodzika, zabawa gumowym kurczakiem, krabem, foką, świnką, wielorybem, stateczkiem jednym, stateczkiem drugim, stateczkiem trzecim, kaczką jedną, drugą, trzecią itd.
Wreszcie koniec kąpieli.

Czytacie?

Wyjście z wody też ma swój rytuał. Najpierw trzeba na brzegu brodzika ustawić wszystkie butelki z szamponami i kosmetykami do mycia (na czas kąpania są one wystawiane, aby nie kusiły małego eksperymentatora, a kuszą baaardzo). Oczywiście panują w tym względzie skrupulatne zasady, butelki muszą być ustawione w odpowiedni sposób, w odpowiedniej kolejności, równiutko, każda ma swoje miejsce przydzielone jej przez Pierworodnego. Na szczęście minął już czas jednej z ważniejszych zasad w tej kwestii - do niedawna, gdy podczas ustawiania przewróciła się jedna butelka, a w skrajnych przypadkach, gdy tylko się zachwiała, należało zdjąć wszystkie i zacząć ustawianie od początku. Tylko raz Matka odważyła się nie mieć cierpliwości do niekończącego się ustawiania tych kosmetyków. Tylko raz. Takiej histerii nawet w programach "Superniani" ciężko uświadczyć. Tylko raz. Rasss.

Macie jeszcze siły?

Po wyjściu z kąpieli, nie zawsze bez ceregieli - czasem trzeba dla motywacji na spokojnie rzucić hasłem: "Dobra, to Ty sobie tu siedź a ja idę. Zawołaj mnie jak skończysz", po którym to tekście Pierworodny od razu wyciąga ręce, by wyjąć go z wanienki - zaczyna się suszenie i smarowanie balsamami, kremami i tym wszystkim, co służyć ma temu, by jego pupcia była jak pupcia niemowlaka a buzia gładka jak u... no też niemowlaka. Czyli, że już w tym wieku stosuje się zabiegi odmładzające. Pierworodny doskonale wie, który kremik do czego się stosuje i z całych sił, w skupieniu i z "chirurgiczną precyzją" (kumacie czym jest precyzja u dwulatka?) stara się sam siebie nasmarować. Przy okazji nasmarować też rodzica - a co, niech Matka też ma buzię jak pupcia niemowlaka. Podczas tych zabiegów pampek, piżamka, kosmetyki i szczotka do włosów leżą na zamkniętej desce sedesowej - to dla Pierworodnego pretekst, aby je równiutko i po swojemu poukładać. Uff. On ma zajęcie, Ojciec (lub Matka) może smarować, co trzeba i zakładać, co należy.

No. Wreszcie czysty, pachnący i w piżamce.

Pierworodny zabiera z łazienki swoje kosmetyki, gdyż ich miejsce jest w sypialni, w koszyku na półce nad łóżeczkiem. Biegnie z nimi do Matki, bo to jej obowiązkiem jest tam właśnie je umieścić. Gdy wszystko wróci już na swoje miejsce, Pierworodny wraca do pokoju i następuje POŻEGNANIE, czyli rytualne robienie "pa, pa". Zaczęło się od tego, że robił "pa, pa" Kotu. No fajnie, robił to robił. Potem doszło robienie "pa, pa" jego ukochanemu pluszowemu Pieskowi, z którym nie chce spać (ale z domu bez niego prawie nigdy nie wychodzi), a który ma swoje miejsce w pudełku na zabawki w salonie. No dobra, dwa "pa, pa" to nic strasznego. Ale stopniowo tych "pa, pa" zaczęło przybywać. I po odbębnieniu dwóch stałych "pa, pa" w kierunku Kota i Pieska zaczyna się KONKRETNE robienie "pa, pa". A obowiązkiem Matki jest artykułowanie tych pożegnań. I tak w najzwyklejszy przeciętny wieczór Matka żegna się na przykład z: Kotem, pluszowym Pieskiem, telewizorem, lampą, odkurzaczem, autkami, kanapą, stołem, krzesłem, lustrem, drzwiami, suszarką na pranie, pilotem od telewizora, butami w przedpokoju, wieszakiem, kuchnią, podłogą, kurtką Ojca, szafą, krzesełkiem do karmienia...

Czytacie jeszcze? Serio? Chcecie dalszego ciągu?

Po odbębnieniu wszystkich tych kurtuazji wreszcie można udać się na spoczynek i Pierworodny wchodzi do sypialni. Tak Matkę przerobił, że dawne zasypianie we własnym łóżeczku poszło w niepamięć na rzecz zasypiania w łóżku rodziców. Koniecznie na poduszce Ojca. Zatem przychodzi do sypialni w asyście Matki i Ojca i zanim wskoczy pod kołdrę żegna się z tym rodzicem, który ma na ten dzień fajrant. Buziak. Żółwik, Szufla. Pa pa. Dobranoc. I jeszcze buziaczki przesyłane na odległość.

Zwykle zostaje z nim Matka, więc dalszy opis dotyczy tego, co ma miejsce, gdy to ona usypia Syna. Kiedy usypia Ojciec, Matka nie do końca wie, co dzieje się w sypialni, ale na pewno słychać dobiegające stamtąd śmichy i chichy - grunt, że w efekcie dziecię śpi.

Wskakuje Pierworodny do łóżka, kładzie się na miejscu Ojca, Matka przykrywa go kołdrą i całuje w czółko, życząc najwspanialszych snów.
I zaczyna się zwyczajowe czytanie "George'a".
Od Świętego Mikołaja Syn Pierworodny dostał m.in. mnóstwo książek. Co z tego, że mnóstwo, skoro równie dobrze mógł otrzymać jedną? Jedną, byle była to książeczka: "Ciekawski George dostaje medal". Pierwszy raz Matka przeczytała ją Synowi 1 stycznia.
Od tamtej pory nie pozwolił przeczytać sobie żadnej innej historii. Co oznacza, że "Ciekawskiego George'a" usłyszał na dobranoc już 74 razy. (Właśnie trwa 75.) Plus niepoliczalną ilość razy w ciągu dnia.
Co gorsza nic nie zapowiada, aby miało się to zmienić.

"Czytanie George'a" to w tej chwili już lekka nadinterpretacja, ponieważ Matka recytuje książkę z pamięci. Wszystkie 47 stron! Kartki przewraca tylko po to, by Pierworodnemu pasowało do schematu. Ale sama ma zwykle zamknięte oczy. I tak męczyłyby się od czytania w półmroku.

Stopień znudzenia codziennie powtarzanym tekstem do pewnego momentu określała Matka kolejno zgodnie z numerem strony, przy której zaczynała ziewać. 35. 27. 14. 9. 7. Od jakiegoś czasu już nie określa. Ziewa ZAWSZE po drugim zdaniu na stronie pierwszej.

Matka szeptem "czyta", Pierworodny powoli zasypia. Bywa, że już przy 6. stronie. Bywa, że wysłucha do końca, po czym gaszą lampkę i leżą jeszcze razem chwilę dopóty dopóki nie słychać jego miarowego, spokojnego oddechu.

Uff. Można wyjść z sypialni.
O ile samemu się przy tym leżeniu nie zasnęło. Nader częste.

Uwierzycie, że w domu Matki Wyluzuj! minęła jedynie godzina?

Rytualne przeniesienie Syna do jego łóżeczka następuje, gdy spać idą rodzice. Nie zawsze skuteczne. Czasem, mimo głębokiego snu, Pierworodny uważa się za Pana i Władcę małżeńskiego łoża swych rodzicieli. A nawet, gdy przeniesienie było skuteczne, nie znaczy to, że nad ranem Syn nie uzna, że woli ponownie zająć środek łóżka swych opiekunów - przy czym środek w tym wypadku oznacza metr czterdzieści z określonego przez producenta materaców metra sześćdziesiąt szerokości.

I co? Daliście radę do końca? Szacun. Kto scrollował?
Ach, przepraszam, ciii...
Śpijcie dobrze.