Nie czytaj. To taki raczej smutny post.

Czasem bywa tak, że brakuje sił na najprostsze, podstawowe czynności. Nie ma nawet siły wykrzyczeć na co się nie zgadza. Wyciągnięcie odkurzacza przerasta fizyczne możliwości. Przyklejenie uśmiechu przerasta możliwości psychiki.
Bywają dni, kiedy w domu po wielokroć słychać płacz. Ale tym razem nie jest to płacz rozhisteryzowanego dwulatka. Płacze się, w swej bezradności, gryząc własne ramię, przywiera do ściany i prosi, by móc na chwilę zniknąć, by przez chwilę być niebytem, by przez chwilę nie musieć.
Bywają dni, kiedy w złości, tracąc cierpliwość ciska się zabawką o podłogę. By zaraz po tym, znów we łzach, przepraszać zdziwione dziecko, tłumaczyć, że się nie powinno, że przecież tyle razy mówiło się, że nie wolno rzucać zabawkami, że mama obiecuje, że już więcej tak nie zrobi. I samemu już nie wierzy się w te słowa, bo jak nie wolno, jak wolno, jak przed chwilą mamie było wolno...

Są takie dni, kiedy jedynym sukcesem jest zrobienie przez dziecko siku do nocnika. Ale nawet to znika pod ciężarem wszystkich porażek. Są dni kiedy ma się wrażenie, że jeżeli jeszcze raz będzie musiało się powtórzyć: "Chodź umyć ręce", to się zwymiotuje. Że jeżeli będzie musiało się walczyć ze zmyciem jeszcze jednej kredki z krzesła, to prędzej tym krzesłem huknie się przez zamknięte okno.

I bywa też tak, że nie ma komu tego wszystkiego powiedzieć. Zapłakana tulisz w ramionach maleńkie, dwuletnie ciałko całym swym jestestwem obejmujące Cię za szyję, ale wiesz, że nie tego w tym momencie potrzebujesz. Że to Ty chcesz przez chwilę być tym maleńkim ciałkiem objętym przez kogoś. Kogoś, kto się Tobą zajmie, kto nawet nie musi mówić, że będzie dobrze, abyś w to uwierzyła, kto podmucha w Twoje myśli i już nie będą bolały.

Odzywa się do Ciebie znajoma, która ma prawdziwe problemy i, jak sama mówi, "doła jak stąd do jądra ziemi". I co jej powiesz? Że dziecko wyrzuciło z półki wszystkie książki i nie chce pozbierać? Przecież sama wiesz, że to nic. Tylko dzisiaj to dla Ciebie już za dużo. Że z mężem od 11 dni nie rozmawiasz? Że nigdy, przez 9 lat nigdy, tak nie było? A ona zapyta o co się pokłóciliście. I co jej powiesz? Że się nie pokłóciliście? Idiotyczne. Nic nie mówisz. Pocieszasz ją.
A potem znów płaczesz, bo nie ma kto pocieszyć Ciebie. Bo tak bardzo potrzebujesz przytulenia, że gotowa jesteś, wbrew sobie, zawołać: "masz rację, wszystko to moja wina, zasłużyłam sobie, tylko znów mnie kochaj, tylko znów obejmij, żeby wszystko się ułożyło".

Bywa, że nazbiera się w Tobie tyle smutku, że rozlewa się wszędzie wokół Ciebie. Czujesz jak Cię unosi, jak na nim odpływasz. I nie bronisz się nawet, bo przecież potrzebujesz odpłynąć, potrzebujesz być daleko stąd. Potrzebujesz wyjść, cicho zamykając za sobą drzwi. Ale wiesz, że nie ma takiej możliwości. I wiesz, że nie masz dokąd pójść.

Czasem jest tak kurewsko pojebanie, że nie nadaje się to do opisywania na porządnym blogu parentingowym. Czasem postu nie będzie.