Kiedy należy przestać wciskać dziecku ciemnotę?

- Synku, dziś nie ma bajek. Dziś jest Międzynarodowy Dzień Bez Bajek. Takie święto dla grzecznych rodziców.

- Synu, umyj zęby. Bo inaczej Ciocia Ania będzie smutna. Co ja jej powiem jak zadzwoni i zapyta czy umyłeś ładnie ząbki? Będzie jej przykro, gdy usłyszy, że migasz się od mycia... - Ciocia Ania jest dentystką, ale jeszcze nie zdarzyło się jej dzwonić z pytaniem czy Pierworodny myje zęby. Raz tylko wysłała instruktaż esemesowy, bo była po zajęciach z pediatrii i się przejęła.

- Musimy się pospieszyć. Chodź szybciutko, bo zaraz skończą się w sklepie bilety i nie będziemy mogli pojechać autobusem.

- I co? Jesz sobie ciasteczka od mamusi? Pyszne? Chyba nie najgorszą masz tę mamusię, co? Zawsze mogła trafić się gorsza, taka na przykład bez ciasteczek. - To akurat przykład zbytniej abstrakcji w prowadzeniu przez Matkę dialogów z Synem, w takich chwilach łapie się na tym, że chyba za dużo gada do dziecka.

- Wskakuj szybko do wanienki. Prędko, bo nie zdążysz się wykąpać. Woda się skończy i co wtedy?

- Posprzątaj zabawki, bo Święty Mikołaj wszystko widzi. Będzie mu przykro, że nie sprzątasz zabawek, które Ci przyniósł i już nie będzie chciał dawać Ci prezentów. - Kurcze, jeszcze na koniec stycznia działało...

I najbardziej okrutne.
- Tak, kochanie, masz rację. Tylko dorośli jedzą czekoladę. Dzieci nie jedzą czekolady. (Tak, Matka jest Bardzo Złym Człowiekiem.)

Po czym poznać, że należy przestać karmić potomka takimi tekstami? Matka nie wie, bo Matka jest spaczona. Jej rodzice nie zorientowali się kiedy należy przestać.
Taka sytuacja. Matka jest nastolatką, w jej domu trwa jakieś spotkanie z rodziną i znajomymi, powiedzmy np. imieniny Matki Matki. Nawinął się temat "w co wierzą małe dzieci". Któreś z rodziców Matki wypala tekstem "Naszej udało się nam wmówić, że zupa ogórkowa jest dobra na gardło. Akurat była chora i nie chciała jeść. Miała z 5 lat wtedy, ale jeszcze całkiem długo w to wierzyła". Nastoletniej Matce oczy się zaszkliły, ze złości na policzkach pojawiły się wypieki, cały dziecięcy świat runął w tym momencie w gruzach wraz z myślą "To ogórkowa nie jest dobra na gardło???". Zaczęły się podejrzenia. Z czym jeszcze ściemniali? Później wyszło na jaw, że gdy miała 7/8 lat i wyzionął ducha jej ukochany chomik, po którym przez wiele dni nosiła żałobę, a było to zimą, gdy panowały trzydziestostopniowe mrozy, to Ojciec Matki wcale nie urządził mu pogrzebu w parku, kiedy Matka była w szkole i nie pochował go pod drzewkiem tylko zapomniał pod którym. Długo, choć nie aż tak, wierzyła też Matka, że jak połknie pestkę to wyrośnie jej w brzuchu drzewo. I, że patrzą na nią Święty Mikołaj, Gwiazdor i Zajączek Wielkanocny (była pewna, że widuje tę trójkę jak jakichś szpiegów ukrytych za swoim oknem). I, że na końcu banana mieszkają robaki była pewna. I, że jak będzie starsza to dostanie psa wierzyła. Nie dostała. A teraz jest już tak stara, że sama mówi: "żadnych psów w domu". I że rodzice zawsze mówią prawdę wierzyła. I że dorośli zawsze są bardzo mądrzy. Pewna była też na przykład, że każdy dorosły zna ortografię, że ta tajemna wiedza jest pewnikiem, który sam przychodzi z wiekiem. Nie żeby te 3 ostatnie wmawiali jej rodzice, ale takie wysnuła sobie wnioski i nikt jej nigdy z błędu nie wyprowadzał. Sama musiała się wyprowadzić. Z błędu.

I co teraz? Kiedy należy przestać Pierworodnemu wciskać tego typu ciemnoty? Żeby nie chodził po świecie, jak Matka, z wizją, że wszyscy będą się z niego śmiać, gdy z uszu będą mu wyrastać liście wiśni. Bo pestek wiśni jakoś się Matka najbardziej obawiała. Dwa lata to już ten moment? Czy może jeszcze z rok czy dwa? Może Matka sama z tego wyrośnie? A może rodzice mają dożywotnie prawo do ściemy i wciskania dzieciom kitu w imię wyższych celów?


P.S. Matka do reszty znienawidziła zupę ogórkową. Dla zasady już nie tknie. Ale wiecie, co jest w tym najzabawniejsze? Że kilka lat później przeczytała gdzieś, że zupa ogórkowa naprawdę pomaga przy chorobach gardła. Rodziców Matki szczerze to zaskoczyło. I ubawiło.