Nic już nie będzie takie samo

Ideały już nie istnieją. Bruku sięgnęły. Najświętsze świętości poszły się... gonić. Ostatnie wartości zginęły. Żeby nie powiedzieć, że pękły jak, nie przymierzając, balon. Świat zszedł na psy. I Matka przekonała się o tym drastycznie i dobitnie. Świat wylał Matce na głowę kubeł zimnej wody, akurat dziś, w zimny listopadowy dzień, mówiąc tym samym "Otrzeźwiej, kobieto, oczy otwórz! Głupia jesteś czy tylko naiwna (choć nie wiadomo, co gorsze), naprawdę myślałaś, że ludzie są dobrzy a świat taki przychylny i kolorowy?".

I to wszystko, ta krótka i brutalna, lecz znacząca lekcja życia, w trakcie jednych sobotnich zakupów w galerii handlowej.

Pierworodny potrzebował butów na zimę. Kupowanie butów jest to coś czego Syn szczerze nienawidzi. Dziś robiono drugie podejście do zakupów. Zaczęło się jak zwykle, czyli histerią w obuwniczym, gdy tylko Matka zbliżyła się do Syna z pierwszą wybraną parą. Tym razem postanowiła dać Pierworodnemu czas na oswojenie się z sytuacją i spróbować ponownie za jakiś czas. Wyszli ze sklepu by zgłębić atrakcje centrum handlowego, ze szczególnym uwzględnieniem ruchomych schodów. Biegali po galerii, jeździli schodami, wsiadał Pierworodny do tych wszystkich maszyn na 2-złotówki (niestety zobaczył jak dziecko obok dostaje od mamy monetę i zaraz potem wzbija się w powietrze w przecudownym helikopterze - następnym razem może nie być już tak łatwo wymigać się od rzucenia kasą), a poza tym to jeszcze jeździli schodami, dwukrotnie zapoznawali się z paniami hostessami z banku rozdającymi baloniki i jeszcze jeździli schodami, zerkali z góry co dzieje się piętro niżej i jeździli schodami.
I kiedy tak akurat jeździli schodami, dołączył do nich Ojciec Pierworodnego, który skończył pracę.
- A Ty wózek tak sam zostawiasz? - zdziwił się widząc wózek Syna stojący pod schodami.
- Przecież zerkam na niego - usprawiedliwiła się Matka beztrosko.
Ojca nie zadowoliło takie wytłumaczenie, ale nic już więcej nie powiedział.
Poszli kupić buty Pierworodnemu. Potem jeszcze Matka skoczyła do jednego sklepu po czapkę i szal dla siebie, które miała wcześniej upatrzone. Wózek znów zostawiła sam sobie. Tym razem w sklepie, blisko wejścia, tak aby nikomu nie przeszkadzał, chociaż ruch był niewielki. Pierworodny z Ojcem w tym czasie szaleli razem po galerii a nawet odwiedzili Matkę w przymierzalni.
Po zakupach udawali się właśnie w stronę parkingu, gdy Matka, zaglądając do wózka, zauważyła:
- Młody ma już tylko jeden balonik? Ten drugi pękł?
- Nie. Ktoś nam buchnął, gdy byłaś w Orsay'u - odparł Ojciec pełen stoickiego spokoju. - Ale na szczęście ten, z którego i tak schodziło powietrze.
- Taa, jasne - nie dała temu wiary Matka, którą akurat w tym momencie rozbawił fakt, że Syn jak na zawołanie pobiegł sobie do pań z banku i na piękne oczy wysępił trzeci balon.
- Poważnie mówię - kontynuował wciąż spokojnie Ojciec. - Ktoś nam go wyciągnął z wózka.
- No kto by ukradł dziecku balonik?
- Ty chyba ludzi nie znasz.
- Ludzi nie znam? Przecież to był darmowy balon. Leżał w naszym wózku. Kto mógłby wpaść na coś tak durnego i tak po prostu go zabrać półtorarocznemu dziecku?
- Właśnie dlatego, że był darmowy komuś przyszło to tak łatwo. I zapewniam Cię, że nie było to inne dziecko tylko jakiś dorosły. Pewnie wszedł do galerii z drugiej strony i nie wiedział, że 20 metrów dalej jest stoisko, gdzie te balony rozdają - mówił Ojciec jakby było to coś najnaturalniejszego w świecie.
- Ale kim trzeba by być żeby UKRAŚĆ dziecku balonik?
- Od półtora roku jesteś w domu, z ludźmi nie rozmawiasz, to nie wiesz co się dzieje. Ludzie wszystko kradną - tłumaczył Ojciec zawiłości świata, jakby zupełnie pozbawiony był emocji. - A ja co chwilę słyszę jak ktoś się skarży: "A chu..wo się robi, nawet papieru toaletowego nie idzie wynieść". Takich historii mogę Ci więcej opowiedzieć.
- Mnie nie interesują inne historie - przez zaciśnięte zęby odpowiedziała Matka, do której zaczęło powoli docierać, co właśnie się stało - PRZECIEŻ KTOŚ UKRADŁ BALONIK MOJEMU MAŁEMU SYNKOWI! - już ze łzami w oczach wydusiła z siebie. I naprawdę miała ochotę krzyczeć i płakać, a w żadnym stopniu nie mogła zrozumieć opanowania Ojca, na którym zajście to nie zrobiło najmniejszego wrażenia. Nagle, przez wypowiedzenie tego jednego zdania, spadło na barki Matki całe zło świata, przed którym musi chronić Pierworodnego. W jednej chwili coś jakby się skończyło, coś w Matce umarło. Chłód i szarość ją przeszyły.

Nic tu się nie zgadza. Nie powinno tak być! Reakcja Matki - zbyt rozemocjonowana, podejście Ojca - beznamiętne i nazbyt cyniczne. Jaki obraz świata pokażą Synowi? Jak mu dawać do zrozumienia, że świata nie należy się bać, że należy mu wychodzić naprzeciw, skoro już teraz od własnego wózka nie można odejść na 10 metrów?

Niby takie nic, niby tylko balon o wartości kilku groszy... ale jakim kretynem skończonym trzeba być żeby zrobić coś takiego? Jakim debilem bezmózgim, by przywłaszczyć sobie coś co należy do małego dziecka, bo że należało do małego dziecka to oczywista oczywistość skoro znajdowało się w dziecięcym wózku. W głowie się Matce nie mieści jak można tak bezceremonialnie wziąć sobie cudzą własność, nawet jeżeli był to darmowy gadżet, jak można ukraść coś dziecku? I co z tego, że balony były dwa? A gdyby dzieci też było dwoje? Jak wtedy im wytłumaczyć, że miały po baloniku a teraz mają po pół balonika? Czy gdyby ten ktoś, kto zdobył się na taką bezczelność znał Pierworodnego i wiedział jak uwielbia on balony i że na swoje pierwsze urodziny ani tort ani żadne inne przygotowane przez rodziców atrakcje nie cieszyły go tak jak porozwieszane po całym domu baloniki, gdyby to wszystko wiedział i widział jeszcze jak Pierworodnemu świecą się oczy, gdy bawi się z Ojcem w strącanie balona podwieszonego pod sufitem, to czy też by mu go ukradł?

I nawet teraz, kiedy to pisze, Matce zaszkliły się oczy, gdy tuż przed pójściem spać podszedł do niej Ojciec Pierworodnego by przytulić na dobranoc i wrócił do tematu rozpoczętego w centrum handlowym.
- Co? Świat już nie jest taki dobry? - niby pytając stwierdził fakt z lekką ironią w głosie.
- Y-y - wydukała tylko.