Katarsis

"Ja chromolę taką robotę!" - pomyślała Matka o wpół do drugiej nad ranem, tuląc i próbując na nowo położyć spać Syna Pierworodnego. No jasny gwint! Przez dwa dni marudził, gdy miał się ubrać na spacer. Pierwszego dnia Matka skapitulowała po 20 minutach prób założenia mu butów. Drugiego postanowiła gada przetrzymać i w związku z tym przejście od stanu piżama i pełny pampers do stanu sucha pielucha i kompletne oporządzenie na spacer zajęło blisko 2 godziny. Potem jeszcze, nie bez stawiania oporu, mozolne umieszczenie delikwenta w wózku. Spacer, na którym co i rusz jojczył i stękał, że coś mu się nie podoba. A na koniec zasnął w drodze powrotnej i to snem tak kamiennym, że trzeba było prosić sąsiadkę o pomoc przy wniesieniu wózka, w domu Matka bez problemu mogła go na śpiocha rozebrać... ale gdy tylko zaczęła przenosić do łóżeczka szeroko otworzył okrągłe jak spodki oczy i przez kolejne 45 minut wszelkich prób usypiania już ich nie zamknął. I to wszystko po to, by wieczorem okazało się, że dostał kataru. I by w nocy okazało się, że to nie cichutkie podciąganie noskiem tylko taki porządny KATAR, ŻE JA PIERDZIELĘ i że spać przez niego się nie da. Syn spać nie może, bo nie może oddychać, a frida do odciągania glutów to dla niego ZŁOOO w czystej postaci, zatem o żadnym oczyszczeniu mowy nie ma, więc w sumie to wychodzi z tego wszystkiego impas i nie wiadomo co robić. Matka spać nie może, bo Syn nie może, bo Syna trzeba tulić, tłumaczyć, uspokajać. A ostatecznie zabrać znów do siebie do łóżka.

Nawet Matka nie zdążyła się pochwalić, że już w nocy Syna nie karmi. Że się zawzięła i oduczyła. Obiektywnie na sprawę patrząc to nie jest pewna czy to taki znów sukces i czy dobrze sobie poradziła, bo w efekcie tego nocnego niekarmienia wstaje rano jeszcze bardziej zmęczona niż po zwyczajowych dwóch karmieniach. Pierworodny budzi się w nocy tylko raz i po kilku minutach bezskutecznego nakłaniania go do dalszego przebywania w swoim łóżeczku po prostu ląduje w łóżku Matki i Ojca. No nie ma Matka w nocy za grosz stanowczości w sobie, nie ma. 5 minut płaczu jest w stanie znieść, 10 ewentualnie też, czasem może i 15. Potem już daje za wygraną i w kilka sekund zasypia razem z Synem wtulonym w jej objęcia. Samo zaśnięcie nie jest problemem. Gorzej jest potem.
Łóżko Matki i Ojca jest słusznych rozmiarów. Szerokie na metr siedemdziesiąt. Podczas gdy pokój szeroki jest na metr osiemdziesiąt, więc właściwie sięga ono od ściany do ściany. Gdy śpią w nim Matka i Ojciec miejsca jest aż nadto. Gdy dochodzi w środek Syn, nagle okazuje się, że każde z nich zajmuje jakieś 10 cm wzdłuż swojej ściany, zaś całe pozostające między nimi metr pięćdziesiąt jakimś cudem zajmuje Pierworodny - sam mierzący około 90 centymetrów.
Ale wreszcie, po całej serii takich nocy, kiedy na przykład Matka budziła się skopana gdzieś w nogach łóżka, podczas gdy Syn spał w najlepsze rozwalony na jej poduszce, przyszedł TEN moment - Pierworodny zasnął i obudził się w swoim łóżeczku. W dodatku spał do 9 rano. Niosło to nadzieję na przyszłość. Miał to być moment, TEN moment, od którego będzie już przesypiał noce.

Ale nieeee. Ale kolejnej nocy musiał pojawić się ten cholerny katar. I psu na budę wszystko. I Matka nawet nie chce mówić o swoich przypuszczeniach. Woli zwalić winę na ten pieprzony, nikomu niepotrzebny spacer, który w założeniu miał być przecież spacerem dla zdrowia, żeby w domu się wciąż nie kisić, żeby się hartować i nie chorować. Nie, Matka nawet nie chce myśleć, że mogła coś wykrakać i nie powie, że wszystkie znaki na niebie i ziemi podpowiadają jej, że może to być jeden z objawów wyrzynania się piąt... Nie, nie napisze tego. Bo jeszcze słowo ciałem się stanie i zamieszka między nami. Matka nie jest jeszcze gotowa na kolejny etap ząbkowa... Nie, nie napisze tego.