Nie poślę mojego Syna na wojnę!

Kiedy ludzie walczyli na Majdanie odwracałam wzrok. Wyłączałam radio, gdy oni ginęli.
Nie mogłam sobie pozwolić na rozklejenie się w pracy. Łzy same ciekły, gdy ktoś w mojej obecności niby niegroźnie zażartował sobie z Majdanu - wiedziałam, że nie mówi poważnie, że to tylko głupia, nieprzemyślana odzywka, ale uciekałam, nie chciałam oburzona wdawać się w dyskusje, nie chciałam żeby widziano jak płaczę i tłumaczyć się z tego.
Dopiero, gdy zostawałam w biurze sama, lub gdy wracałam do domu, nadrabiałam informacje podawane w mediach. Wtedy łzy mogły już kapać. Zdziwiony Syn mógł do mnie podejść, a ja mogłam powiedzieć: "To dlatego, że tak bardzo Cię kocham, Syneczku. Nie martw się".

Urodziłam się w okresie stanu wojennego. Z roku 1989 pamiętam, że urodziła się wtedy moja Kuzynka, która teraz jest Matką Chrzestną Pierworodnego. Pamiętam nowe przedszkole, do którego wtedy poszłam. Pamiętam koleżankę, Gosię, z którą zaprzyjaźniłam się w tym przedszkolu. Pamiętam nawet kubki z mlekiem, które codziennie stawiano dla nas na stoliku i że były tych kubków dwa rodzaje a mi to mleko smakowało tylko z jednego z nich. Pamiętam wielką mapę, która wisiała na ścianie. I że uczono nas z niej, że mieszkamy w Polsce, że nasza najdłuższa rzeka to Wisła, że stolicą jest Warszawa z Syrenką w herbie. Że godłem jest Orzeł Biały. Stanu wojennego nie pamiętam. Nie pamiętam Okrągłego Stołu, Tadeusza Mazowieckiego. Wałęsę pamiętam z czasu, gdy był już prezydentem. Miałam zaledwie 4 lata, gdy w Polsce odbyły się wolne wybory. A uświadomiłam to sobie dopiero kilkanaście lat później. Wcześniej wydawało mi się to jakimiś abstrakcyjnymi, zamierzchłymi czasami, które ze mną miały niewiele wspólnego. W moim domu nie rozpamiętywało się nigdy przeszłości pod kątem ustroju politycznego, nigdy nie usłyszałam: "A za komuny to było tak...". Zmiany były przyjmowane w jakiś taki naturalny sposób. Przez to przez długi czas w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z tego, że kiedyś było inaczej, że nie zawsze żyłam w demokratycznym i wolnym kraju. Tak, jaka by ta nasza demokracja nie była, pamiętajmy, że jesteśmy wolni. Jakie okropne nie byłyby nasze drogi - jesteśmy wolni. Jaki bałagan by nie panował w Służbie Zdrowia - jesteśmy wolni. Jak bardzo do dupy by nie był nasz system emerytalny - jesteśmy wolni. Nie wszystkim dane jest tego doświadczyć.

Jestem przeciwna obowiązkowej służbie wojskowej. Szczerze współczułam kolegom, gdy pod koniec szkoły średniej, każdy po kolei dostawał wezwanie do WKU. Współczułam, że muszą teraz kombinować jak się z tego wymigać. O wojsku wiedziałam niewiele. Tyle tylko, że mój Ojciec spędził w nim 3 lata i uważał to zawsze za zmarnowane, ukradzione mu 3 lata życia, że jako ten "niepokorny" był gościem aresztów garnizonowych i wciąż groziło mu wysłanie do jednostki karnej. Tyle wiedziałam o wojsku, resztę mogłam sobie tylko wyobrazić, dopowiedzieć, bo tego czasu też w moim domu nie wspominano z rozrzewnieniem, po prostu pomijano go milczeniem jako niewarty czegoś więcej.
Zdaję sobie sprawę z tego, że moje spojrzenie na świat jest bardzo idealistyczne, że każda wolność rodziła się w obliczu wojny. A wojna to armia. Ale nie chcę tego myślenia zmieniać. Nie chcę też, by mój Syn myślał inaczej.

Nie chcę, by ktokolwiek, w imię czegokolwiek, święcąc to jeszcze bożą łaską, wmawiał mojemu Synowi, że musi zabić swojego wroga. Że dzięki temu Świat będzie lepszy. Nie będzie! Jeżeli to zrobi, jego świat nigdy już nie będzie lepszy. Nie będzie lepszy także dla tego, kto znalazł się akurat po drugiej stronie barykady. Nie będzie lepszy dla matki z drugiej strony barykady, której synowi wmawiano to samo.

Gdy teraz słyszę lub czytam słowo WOJNA, boję się. Odczuwam niewyobrażalny strach, kiedy w jednym zdaniu, nie ważne w jakim kontekście, pojawi się "wojna" i "syn", "wojna" i "dziecko", "wojna" i "mój Syn".
Gdy widzę obraz ludzi ginących w imię wyższych, choćby najsłuszniejszych idei, widzę własne dziecko. Widzę matki tych ludzi i siebie na ich miejscu. Widzę to cierpienie, którego serwis informacyjny nie pokazuje.
I myślę wtedy, że wolałabym wychowywać swoje dziecko w niewoli, niż opłakiwać je na wolności. Że nigdy nie pozwolę, by wyruszył na wojnę, jakąkolwiek, w imię czegokolwiek. Że jego dobro jest dla mnie ważniejsze od dobra ogółu. Że podziwiam matki, które potrafią znieść tę niepewność, to oczekiwanie, niewiedzę, strach, ból, że potrafią modlić się czekając. Ja bym nie potrafiła. Umierałabym z każdym oddanym na froncie strzałem, nie ważne w kogo wycelowanym..

Kiedy piszę te słowa, w naszym domu zamiast specjalnego serwisu TVN24 lecą "Flinstonowie" a Syn mój niebieską kredką koloruje króliczka w swojej książeczce z malowankami.
Patrzę na niego znad zeszytu i szepczę: "Potrzebuję Cię bardziej niż wolności".