Nienawidzę karmić piersią!

Szok, co?
Będą gromy? Pojawią się pytania: "To po cholerę karmisz?".
Dobra, przyznaję. Trochę przesadziłam. Ale tytuł chwytliwy, co nie? Nie nienawidzę.
Wkurza mnie po prostu. Uwiera mi i ciąży. Powoli przestaje mi być to karmienie naturalnym.

A dlaczego karmię?
Ano dlatego właśnie, że taka niewyluzowana jestem. Że wiedząc o tym, że jest to najlepsze dla mojego dziecka, że może to pomóc w jego problemach alergologicznych, nie potrafię tak po prostu zrezygnować. Jestem tak niewyluzowana, że chociaż wiem, że śmiało mogę zaliczyć się do matek, które dla dobra dziecka, gdy uznają to za konieczne, zawsze poświęcą dobro własne i chociaż wiem, że nie jest to do końca dobre w szerszej perspektywie to zmienić tego nie potrafię.

To nie jest tak, że ja nienawidzę całej idei karmienia. Oczywistym było dla mnie, że Syna Pierworodnego będę karmić piersią, innej opcji nawet nie brałam pod uwagę. Przecież jestem matką z parciem na doskonałość.
Zakładałam jednak, że cała ta przygoda potrwa ok. 8 miesięcy. Może 10. Takie były założenia, taka teoria. W praktyce pojawiły się u Pierworodnego kłopoty z brzuszkiem i objawy alergii. Zdecydowałam wtedy, że będę karmić do roku. Lekarz zalecił dłużej. No to karmię. Już ponad półtora roku. I jakoś końca nie widzę.

Już sama nie wiem czego ja właściwie w tym karmieniu tak nie lubię. Nie o fizyczność mi chodzi. Ale o psychikę moją, która zaczyna się bronić, która jęczy "Dość!", która już nie chce, która ma po dziurki w nosie bycia "matką karmiącą".

Fakt, początki były ciężkie. Przez pierwsze dni uczyliśmy się tego całego karmienia razem z Synem i łatwo nie było. Mój brak wiary w siebie jako matkę, podsycany trudnościami z prawidłowym przystawieniem dziecka do piersi, stopniowo przerodził się w dość długi baby blues. Całą techniczną stronę karmienia opanowaliśmy w 3-4 dni, baby blues ciągnął się 3-4 tygodnie.
Po kilku tygodniach regularnego, książkowego wręcz, karmienia co 3 godziny Pierworodnemu wszystko się poprzestawiało, karmiłam coraz częściej i coraz dłużej. Czytałam (bo ja wtedy ciągle coś o dzieciach czytałam), że to kryzys laktacyjny. Jeden, drugi, trzeci... U nas jeden nie zdążył się skończyć, gdy już zaczynał się następny. Dochodziło do tego, że przez ponad 5 godzin z rzędu nie robiłam nic innego tylko siedziałam na kanapie z odsłoniętym biustem, albo że przez około 2 miesiące karmiłam co godzinę - jakby z zegarkiem w ręku musiałam co godzinę przystawiać do piersi dziecko, które ssało ok. 40 minut, potem 10 minut chodziło się z nim żeby odbiło - dobrze jeżeli akurat ktoś mógł mnie w tym wyręczyć, jeśli nie to zostawało mi dla siebie całe 10 minut przed kolejnym karmieniem. A wybawieniem była wtedy jedynie każda dłuższa drzemka. Zaraz po otworzeniu niemowlęcych oczu zaczynał się wrzask i wszystko od nowa. Ale przetrzymaliśmy i to.
Później było tylko lepiej. Karmienie stało się czymś naturalnym dla nas obojga. Przez długi czas w niczym mi nie wadziło, jakoś tak sobie było i już, po prostu. Bez myślenia o tym.
Myśl, że mam dość przyszła po około 10 miesiącach. Uznałam, że wytrzymam jeszcze ze 2 może 3. Jednak każda wizyta u alergologa kończyła się zaleceniem dalszego karmienia. A niewyluzowana matka zawsze stosuje się do zaleceń lekarza.

To czego na początku nienawidziłam to obnażanie się przed obcymi. A nawet nie obcymi. Przed kimkolwiek. Przed lekarzami, pielęgniarkami, salowymi, położnymi, odwiedzającymi w szpitalu. Przed rodziną. To ostatnie najbardziej mi uwierało, bo najdłużej. Ja rozumiem, że dla niektórych widok dziecka w skupieniu pijącego mleko matki jest czymś pięknym. Przyznaję, widok mojego własnego dziecka, przy mojej własnej piersi też mnie rozczulał. Obce dzieci i piersi nie budzą jakoś mojego zainteresowania. Ale krew mnie zalewała, gdy marząc o intymności, musiałam wciąż od nowa tłumaczyć, że nie czuję się komfortowo, gdy ktoś stoi nade mną i się na nas gapi. I do szału doprowadzała mnie odpowiedź: "Ale ja przecież na Niego się patrzę, nie na ciebie", gdy tak się składało, że On uwieszony był  mojej nagiej klatki piersiowej. Na szczęście ten problem już dawno mamy za sobą.

Wiem, wiem, powinnam cieszyć się i każdego dnia dziękować Opatrzności, czy czemuś tam Innemu, za to, że takie dobrodziejstwo na mnie spłynęło. Bo tyle kobiet wiele by dało, aby móc piersią karmić swoje dzieci. A ja niewdzięczna narzekam. Ale ja już się nacieszyłam. Teraz już tylko wyspać się bym chciała. Ot, takie mam marzenie. Zasnąć i obudzić się rano, bez wstawania od 1 do 4 razy na karmienie. Tak, wiem, że w mądrych książkach piszą, że dzieci w tym wieku nie potrzebują w nocy jeść, że to tylko przyzwyczajenie, że można im wodę podawać. Ale Pierworodny nie czyta jeszcze mądrych książek. On czyta na okrągło "Co kryje się na wsi?" i "Niebieski nocniczek małego Krzysia", a tam tego nie piszą.

I jeszcze odzyskać własne ciało chcę. Nie życzę sobie by ktokolwiek myślał, że o każdej porze dnia i nocy ma prawo do moich piersi.
Nie chcę już więcej wkładek laktacyjnych i spędzania całej doby w staniku. Chcę znów nosić swoje ładne push-up'y, a nie wiecznie tylko biustonosze z kieszonką. Chcę znów nosić sukienki, których w szafie wisi od groma i ciut ciut, ale w których nie sposób do takiego stanika z kieszonką się dostać.

I jak przystało na niewyluzowaną matkę wciąż martwię się o to, co będzie potem. Zamiast cieszyć się z jedynej zalety, którą jeszcze dostrzegam, z tego, że Syn bez problemu przy piersi zasypia, ja martwię się o to, co będzie później. Jak już go odstawię, bo kiedyś przecież nastąpi ten moment, to czy nie będzie miał problemów z zaśnięciem? Czy nie zrezygnuje z drzemki w ciągu dnia, czy wieczorem da radę sam zasnąć? Jak? Przecież całe życie ma ten sam rytuał?
No właśnie. Ten rytuał. Zasypiania przy piersi. Z tego powodu kłaść go mogę tylko ja. Nikt inny, tylko ja. Przez półtora roku, codziennie, tylko ja.
W teorii oczywiście ta bliskość z dzieckiem, to przywiązanie, to poczucie bezpieczeństwa... to wszystko brzmi jak kwintesencja macierzyństwa. W praktyce... no cóż... oddechu potrzebuję.
Nie czuję więzi. Więzi podczas karmienia. Już nie. I nie wiem, czy tak naprawdę kiedyś czułam. Nie wiem, czy z  tą więzią to nie jest tylko taki chwyt marketingowy... Bo może to, co czujemy to nie żadna więź, a jedynie ulga pod tytułem "No nareszcie, przestał się drzeć. I ja to sprawiłam! Ja! Cyckiem. Moim. Ja! Mam moc!"

A najbardziej to nie cierpię, nienawidzę wręcz, tego gmerania, grzebania, przebierania paluszkami, dłubania. Syn ma taki odruch, że kiedy je, to wolną ręką, tą którą ma "na górze", bezwiednie zaczyna mnie macać. Ja jego rękę zabieram, on od razu dalej to samo. Sprawdza co mam na sobie, czy jakiś sznurek przy bluzie nie wisi, czy jakiś guzik przy koszuli nie nadaje się do kręcenia, czy jakiś koralik na bluzce nie prosi się, by go urwać albo po prostu wkłada palce do stanika - a to już sprawia, że aż się trzęsę z nerwów. Wkurza mnie to po prostu niemiłosiernie. I już. Bez dyskusji.

Co mnie jeszcze wkurza? To, że sama nie wiem kiedy do mojego słownika wdarło się słowo "CYCUŚ". Zgroza. Masakra. Nawet ja sama tego nie skomentuję. Nie wiem po prostu, jak mogłam do tego dopuścić. Może to skutek jakiejś pomroczności wywołanej niedoborami superważnych składników odżywczych znajdujących się w mlecznej czekoladzie, której teraz mi nie wolno, a której kiedyś pochłaniałam kilogramy.

Od półtora roku jestem na diecie bez mleka i bez jajek. Chociaż staram się, by posiłki były odpowiednio skomponowane i wartościowe to mimo wszystko chyba wolę nie wiedzieć jakich spustoszeń w moim organizmie ta dieta mogła dokonać.
Poza tym, i tu mogę wiele kobiet wkurzyć, chciałabym przytyć. Robiąc niedawno porządki w zdjęciach, przyjrzałam się fotografiom z ostatnich wakacji. Lato, Bałtyk, Pierworodny szaleje i próbuje złapać falę i ja... Nagle zrozumiałam dlaczego anorektyczkom pokazuje się ich zdjęcia i nagrania. Lustro kłamie! Czy jesteś gruba, chuda czy w sam raz - zawsze kłamie. Ja myślałam, że jestem w sam raz, po prostu zawsze byłam wysoka i szczupła - żadna w tym moja zasługa, ten typ tak ma. Ale, o ile aktualnie w ubraniu czuję się OK, o tyle bez niego już mniej. W związku z tym robię wszystko by przytyć. Jem zastraszające ilości słodyczy, jem kiedy mam ochotę, jem o każdej porze dnia i nocy i przede wszystkim nie uprawiam żadnego sportu. Jednak do tego karmię - i tu całe to moje "poświęcenie dietetyczne" idzie na marne.

Poza tym za nieuczciwe uważam wmawianie mi w szkole rodzenia, że to sama ciąża a nie karmienie zmienia, czy wręcz niszczy, kobiece piersi. Rozumiem, że miało nas, ciężarne uczestniczki tych spotkań, skłonić to do naturalnego karmienia, byśmy zbyt łatwo nie rezygnowały, kierując się względami estetycznymi, że co miało się stać to już się stało, więc karmmy, karmmy i jeszcze raz karmmy. Przez długi czas mój biust był w porządku. Uważałam, że ciąża nie odbiła się na nim jakoś szczególnie negatywnie. A o swoich piersiach, choć niewielkich, zawsze miałam dobre mniemanie i dobrze się z nimi czułam. Pierwsze miesiące używania ich w nowym celu tego mniemania nie zmieniły. Dopiero po długotrwałym karmieniu, po ponad roku, zauważyłam, że to już nie to samo, że boję się każdego kolejnego miesiąca, że boję się, co będzie na koniec. Bo przecież w końcu musi przyjść koniec. Musi.

Musi. A ja wciąż odliczam do końca. Choć końca nie widzę.