Drżenie

Patrząc prawdzie w oczy Syn Pierworodny jest dość przeciętnym dzieckiem. Choć w świecie Matki jak najbardziej niezwykłym. Każdy etap jego rozwoju, każda nowa umiejętność, waga, wzrost... wszystko przebiega raczej książkowo. Nic ponad. Nic też z opóźnieniem. Nie chodził mając 8 miesięcy. Wtedy dopiero uczył się siadać. Nie mówi pełnymi zdaniami. Ba, ciężko powiedzieć żeby w ogóle mówił przy użyciu słów pochodzących ze słownika języka polskiego. Nie jest w stanie skupić się nad książeczką dłużej niż 15 sekund jeżeli nie ma w niej pieska lub kotka. Nie interesuje go też, gdy ktoś próbuje mu tę książeczkę przeczytać. Nie potrafi liczyć do 3 jak niektóre jego równolatki. Dopiero od kilku dni robi "pa, pa". Nie powtarza hau-hau, miau, kwa-kwa czy chrum-chrum. Nie jeździ sam na rowerze, wrotkach, rolkach, hulajnodze. Nie koloruje, nie czyta i nie pisze. Za to buduje piękne wieże z klocków, z wielką precyzją potrafi umieszczać nawet maleńkie przedmioty w różnych pudełeczkach, zakamarkach i otworkach. I wspina się jak zawodowy alpinista.
Nie wiadomo jaką to wszystko wróży mu przyszłość. Czy będzie wybitnym architektem czy całkiem przeciętnym murarzem? Może będzie najlepszym uczniem w klasie? A może zawsze będzie jechać na trójkach i naciąganych czwórkach. Może nie zostanie artystą, jak wymarzyła sobie Matka, najlepiej pisarzem albo muzykiem. Może nie będzie też piłkarzem, jak chciałby Ojciec, albo chociaż finansistą. Może będzie kimś wybitnym a może przeciętniakiem nigdy niewybijającym się z tłumu.
To takie banalne, ale każdego dnia Matka myśli o tym, żeby niezależnie od wszystkiego był po prostu szczęśliwym człowiekiem. I każdego dnia drży o tę jego przyszłość. By nawet w tej swojej ewentualnej przeciętności czuł się spełnionym, czuł się na miejscu. I w swej wyjątkowości był szczęśliwy, realizował się i rozwijał. By kochał siebie i świat i by jego kochano. By szanował i był szanowany. By był dobry i było mu dobrze.
Każdego dnia myśli, co jeszcze może zrobić, by tak właśnie było.