Nienawidzę karmić piersią! vol.2

Ostatni post powstał  pod wpływem. Pod wpływem chwili rzecz jasna. Bo na wpływ czegoś mocniejszego nie ma co liczyć. Nie zastanawiałam się nad nim zbyt intensywnie. Uznałam po prostu, że już na tyle długo prowadzę blog, że jestem gotowa na pierwszy hejterski komentarz. O dziwo, nie pojawił się żaden takowy - widocznie wciąż za mało popularna jestem ;-) Za to pojawiły się komentarze rozumiejące, współodczuwające i "dobroradzące". Przejęto się moim losem. I to bardzo miłe było.
Tamten post powstał na szybko, przez to nie wszystko, co mnie uwiera pamiętałam wymienić. Dopiero teraz doleję prawdziwą łyżkę dziegciu. Doleję i może wyjdę na totalną egoistkę. Matkę ze skłonnościami patologicznymi. Która w dodatku masochistką jest karmiąc przez półtora roku z hakiem, mimo że za upierdliwe wielce to uważa.

Wiadomo, sen do życia jest potrzebny. Choć większość rodziców co i rusz udowadnia, że to jednak bzdura i że sen jest dla mięczaków. Matka na przykład z powodu pobudek Syna i kilkukrotnego karmienia go spała dziś około 5 godzin będąc w ich trakcie regularnie, systematycznie, dokładnie i z premedytacją kopana we wszystkie członki przez Pierworodnego, który uznał, że własne łóżeczko go nudzi i czas na zdobywanie nowego imperium, czyli łoża małżeńskiego Starych. Mimo to funkcjonuje Matka całkiem nieźle i wystarczyła tylko jedna kawa by postawić ją na nogi. Fakt, bez niej mogłoby być gorzej. Zapowiadało się ciężko, gdy o 7:15 rano Pierworodny biegał roześmiany i z gołym tyłkiem po pokoju i za nic nie chciał usiąść na nocniku a Matka zrezygnowana rzucając się na kanapę wymamrotała tylko: "A szczaj gdzie chcesz, ja idę spać". Pewnie gdyby nie interwencja Ojca, który nie zdążył jeszcze wyjść do pracy, rzeczywiście zapadłaby w sen jak kamień i obudziła się na wiosnę. Zresztą Syn też postarał się o to, by pamiętano, że trzeba zachować czujność i resztki przytomności - po wskoczeniu na Matkę, z tej gołej pupy prosto w twarz jej bąkiem wystrzelił. Taaa, uroczy poranek.
Oprócz snu do prawidłowego funkcjonowania psychicznego na dłuższą metę przydatna też jest zgoda z własnym ciałem. Pomaga w tym odpowiedni strój, także bielizna, brak kompleksów z powodu poszczególnych mankamentów lub też całokształtu, właściwa dieta, która nie tylko pomocna jest w tym, aby o to ciało zadbać, ale też bezpośrednio psychice dobrze robi (tu znów nawiązanie do czekolady). Ważna jest też możliwość samodecydowania o tym ciele.
Takie raczej oczywiste oczywistości. Przynajmniej dla Matki.
I o tym wszystkim już było. O tym Matka napisała ostatnio. O tym, że karmienie piersią jej w tym nie pomaga.
Ale poza wymienionym problemami z akceptacją stanu rzeczy Matka ma też Fanaberie. I o tych Fanaberiach będzie dzisiaj.

2 lata, 3 miesiące i 10 dni. Tyle czasu minęło od ostatniego papieroska. Mmmmm.... To był pierwszy objaw mojej ciąży. Po 8 latach palenia, pierwszego dnia po zajściu w ciążę odrzuciło mnie od papierosów, tak po prostu, nie chciało mi się i już. Od tamtej pory nie zaciągnęłam się ani razu. A teraz... Wiem, że szkodzi. Wiem, że fuj. Wiem, że śmierdzi. W dodatku  na samą myśl o zapaleniu kręci mi się w głowie. Nie daj Boże ktoś odważy się przy Pierworodnym zapalić - oj, ma wtedy ze mną do czynienia. W firmie Ojca pewnie mają mnie za heterę i wrednego babsztyla, bo gdy przychodzę z Synem i widzę, że ktoś jakby nigdy nic papierosa odpala nie bacząc na to, że między nogami dziecko się szwęda, zaraz po kątach rozstawiam. A mimo tego wszystkiego, choć tyle czasu minęło, wciąż mam się za osobę palącą. Chociaż dym mi przeszkadza, chociaż robi mi się niedobrze na samą myśl o paleniu... nie mogę doczekać się tego jednego, małego, wyidealizowanego już papieroska, który urósł już do rangi symbolu. Slima zapalonego w spokoju, z namaszczeniem, powoli, najlepiej do kawki...

... albo do kieliszeczka czerwonego wytrawnego wina. Tak, aktualnie z alkoholi chyba czerwonego wina brakuje mi najbardziej. W pierwszym trymestrze ciąży wciąż chciało mi się wódki. Zimnej, aż gęstej. Najlepiej cytrynowej. Z kieliszka. Bez popitki. Jak ja marzyłam o tej wódce, jak ja marzyłam... No różne zachcianki mają ciężarne, mi zachciało się kielicha. Tym bardziej, że gdzie się z Ojcem nie pojawiliśmy, ten zaraz stawiał flaszkę na stole, oczywiście by uczcić obwieszczenie o mym stanie błogosławionym. A ja patrzyłam tylko o suchym pysku. A nie, przepraszam, wodę przecież piłam, dużo wody... I do toalety po 20 razy dziennie biegałam. W drugim trymestrze przeszło mi z wódką. Zachciało mi się piwa. Stałam się specjalistką od piw bezalkoholowych, już mi uszami wychodziły. Już patrzeć nie mogę na te piwa bezalkoholowe. W trzecim trymestrze zamarzył mi się szampan. I wino czerwone. I to wino do teraz mnie trzyma. Kieliszek. Dwa. A może butelkę? Nie tylko umoczyć dzióbek w czyimś kieliszku, ale rozsmakować się. I mieć gdzieś tam z tyłu głowy świadomość, że nawet gdybym chciała to zaszumieć by mogło... Ale nie ma tej świadomości, nie ma takiej możliwości. A gdy od czasu do czasu, pełna wyrzutów sumienia, sięgnę po jakiegoś 2% Radlera, mając na uwadze to, że przez ostatnie dni Pierworodny dobrze sypiał, więc przede mną jakieś 6 godzin przerwy w karmieniu... na bank się obudzi jak tylko będę przy czwartym łyczku. A przecież nikt mnie nie zastąpi przy jego usypianiu.

I to budzenie się właśnie przeszkadza w powrocie do normalnego życia ludzi dorosłych, do stworzenia ułudy takiego życia. Bo wiadomo, że nie ma szans na spontaniczne wyjście na miasto, na stwierdzenie o godzinie 22:00, że może by tak na piwo wyskoczyć i jeszcze po znajomych zadzwonić. A potem jeszcze o 2 w nocy całe towarzystwo do nas do domu zgarnąć by lodówkę i barek wspólnie spustoszyć. Zapewne już nigdy tak nie będzie. Prędzej spodziewam się, że zrobię Synowi nastoletniemu awanturę za taką akcję niż, że to my z Ojcem jeszcze kiedyś tak się będziemy bawić. Teraz, by gdziekolwiek wyjść trzeba zgrać się z grafikiem pracy Babci i rozkładem PKS, bo Babcia musi przyjechać autobusem z innego miasta. Mniej więcej w trakcie kąpieli Syna mija myślenie o utopijnym wręcz wyjściu do ludzi a zaczynają się włączać obawy. Wyobraźnia niewyluzowanej Matki zaczyna robić swoje. Czy akurat dziś się nie obudzi? Bo gdy się obudzi to jak Babcia miałaby sobie dać radę? Nie nakarmi przecież. A bez tego Młody nie zaśnie. Choć nie wiadomo, bo nigdy nie było okazji by to sprawdzić. Ale świadomość, że przecież ten cholerny "cycuś" to jest to jedyne, czego dziecko oczekuje, gdy się przebudzi, że nikt inny tylko mama jest wtedy ważna, nie pozwala wyluzować. Nie pozwala sobie odpuścić i włączyć myślenia, że przecież z Babcią żadna krzywda mu się nie stanie.
Jak już się uda, jak już się Pierworodnego położy w jego łóżeczku, jak drzwi za sobą zamkniemy, okazuje się, że w kinie nic ciekawego nie grają, znajomym nie pasuje, bo u nich babcia akurat nie mogła, a w ogóle to pada...
I jak już się gdzieś jednak przycupnie, jak pije się to wstrętne, bezalkoholowe piwo, albo zapycha starym popcornem oglądając zupełnie nieśmieszną komedię niby-romantyczną i psiocząc, że bilety do kina takie drogie były, że chociaż inaczej chciałoby się ten czas wykorzystać, ale nie można, bo na sali jeszcze tylko jedna para, ale oczywiście bileter posadził ich tuż obok... i mimo wszystko próbuje się zrelaksować, nie marudzić, nie myśleć... ale nie można, bo wciąż patrzy się na zegarek (Ile już śpi? Nie obudził się? Czy na pewno powiedziałam Mamie, gdzie leży ten zapasowy smoczek?) i na telefon (Jejku, tak długo nas nie ma, chyba już z pół godziny, może dzwonił tylko nie słyszałam? Nie, nie dzwonił. O, ale teraz na pewno! A nie, wydawało mi się. Kurcze, czy tu jest w ogóle zasięg? A ten numer na taksówki to mam dobrze wpisany? Tak w razie czego tylko, bo przecież jak się obudzi, jak Babcia zadzwoni to jechać trzeba będzie szybko...).
I w końcu wraca się zmęczonym bardziej, niż gdy się wychodziło.
I od nowa marzy o kolejnym wyjściu.