Giń poczwaro! Jak dzielna Matka złego smoka pokonała.

Dawno dawno temu, gdzieś w okolicach kwietnia roku Pańskiego 2012, żyła sobie pewna Matka. Właśnie urodził się jej Pierworodny Syn. Skarbeczek, oczko w głowie, maleńka okruszynka. Był tak piękny, że wszystkie niewiasty w królestwie mdlały na jego widok, serca mężnych rycerzy miękły zaś, gdy przyszło do spotkania z rozkosznym berbeciem.
Choć zamek, do którego przywiozła Matula swego Syna po tym, gdy powiła go na świat - całe dwukomnatowe 32 metry kwadratowe - był przez nią starannie przygotowany na powitanie świeżo narodzonego dziecięcia, wciąż widziała wokół mnóstwo zagrożeń i niebezpieczeństw. Zewsząd czaiły się piastunki, które, w oczach Matki, mogły jej maleństwu wyrządzić krzywdę. W dodatku z ust piastunek bezustannie powracała wizja, przed którą mądre księgi ostrzegały Matkę, gdy ta jeszcze w stanie błogosławionym czekała na rozwiązanie. Wizja złego smoka.
Jak wiadomo nie od dziś, w baśniach i bajkach, podaniach i legendach, smoki nigdy nie niosą ze sobą niczego dobrego. Nawet, gdy są to jedynie małe smoczki. Silikonowe, ortodontyczne i przeznaczone dla dzieci 0+.
Słodki berbeć chował się zdrowo i rósł szczęśliwie, dając tym wiele radości swym rodzicom i dziadkom. Jednak, poza byciem rozkosznym i zdrowym, miał jedną wadę. Darł ryja nieprzyzwoicie głośno. Już akuszerki przyjmujące poród nie mogły się nadziwić jak mocne są płuca tego malca. Chłopiec płakał przeraźliwie za każdym razem, gdy domagał się jedzenia. A z każdym tygodniem domagał się go więcej i więcej. Matka, targana poporodową melancholią, wypłakiwała oczy nad takim stanem rzeczy. Mimo to przez długi czas każde wspomnienie o smoku przez życzliwe kumy i piastunki traktowała jak atak na jej doskonały obraz doskonałego macierzyństwa. Poporodowa melancholia minęła i Matka w końcu przywykła do spędzania wielu godzin każdej doby na pojeniu niemowlęcia. Jej kibić, wyczerpana niekończącym się karmieniem oraz codziennymi obowiązkami piastowania dziecięcia, bardzo szybko wychudła i zmizerniała. Mimo to Matka nie zrezygnowała z naturalnego pokarmu na rzecz złowrogiego jadła z mieszanki w proszku. Wciąż trzymała się swojego doskonałego obrazu doskonałego macierzyństwa, niejednokrotnie zaciskając z frustracji pięści i zęby.
A skoro już o zębach mowa... Nastał dzień, w którym Syn zaczął przejawiać oznaki wyżynania się pierwszych ząbków. Dzień ten okazał się jedynie nieśmiałą zapowiedzią przerażającego czasu, który nastał w królestwie. Czasu trwogi, niepokoju o to, co przyniesie każdy kolejny wschód słońca, czasu pożogi i skrajnego wycieńczenia całej familii. I w tym właśnie czasie nastał u cierpiącego potomka rodu zwyczaj wkładania paluszków w ustka. Z czasem nawyk ten przerodził się, niestety, w przymus ssania kciuka. Wtedy Matula, pełna obaw (Co to będzie? Co to będzie?) posłuchała rady Matki Chrzestnej swego pacholęcia, która jeszcze żakiem będąc wyuczała się na medyka od zębów. Matka Chrzestna orzekła, iż smok w tej bajce zagościć musi. Bo podobno lepiej walczyć ze smokiem, niż dziecięciu własnemu palce ucinać.
Udała się Matka do jaskini smoka. Niczym Sezam otworzyły się przed nią automatyczne wrota sklepu z wszystkim, co niezbędne i zbędne do wypielęgnowania oraz wyprowadzenia na ludzi potomstwa. Znalazła Matka miejsce spoczynku groźnego potwora. Opłaciła w złocie (złotych) strażników jaskini, której nazwa dziwnym zbiegiem okoliczności tylko jedną samogłoską różni się od nazwy SMOK.
W zaciszu komnaty zaczęła oswajać swe maleństwo ze straszną poczwarą. Syn, mimo zaledwie niespełna 6 miesięcy ukończonych, okazał się dzielnym i mężnym malcem i w mig okiełznał straszydło. Od tej chwili, z każdym dniem stawali się coraz bliższymi sobie kamratami, aż doszło do tego, że byli niemal nierozłączni. Próżno było doszukiwać się chwil, gdy jednego nie było przy drugim, ot, tacy przyjaciele - gdzie smok tam Syn Pierworodny, kędy Pierworodny tam i smok. Tak mijały dzionki, tygodnie, miesiące. Z trwogą wciąż Matula patrzyła na to miłowanie, w pamięci jeszcze mając, obrastające aktualnie kurzem, mądre księgi, które kiedyś czytała...

Minęła jesień, zima, mijały kolejne pory roku. Aż znów nastała zima. Przyszedł grudzień A.D. 2013 i dzień, w którym Matka, niespodziewanie nawet dla samej siebie, znalazła w sobie pokłady siły i odwagi by stanąć wreszcie do walki z wrogiem terroryzującym mieszkańców jej królestwa, poczwarą, która nie, gdy się pojawia, lecz gdy znika sieje zamęt i spustoszenie. Nastała właśnie nowa jutrzenka, która od samego początku nie zapowiadała niczego dobrego. Niespożyta energia rozpierała Syna Pierworodnego, a jego zmęczona rodzicielka nie była w stanie opanować wszystek niepożądanych zachowań swego podopiecznego. Gwar, wrzawa i harmider zapanowały w komnatach zamku. A pomysły coraz śmielsze i bardziej niebezpieczne przychodziły do głowy rozbrykanemu i krnąbrnemu szkrabowi. Wtem wpadł on na to, by rzucić swego smoka ukochanego za łoże gościnne (czyt. kanapę w salonie). Matka ostrzegała jakie skutki za sobą czyn ten poniesie. Że zginie smok marnie i już go Syn nie obaczy. Nie dał wiary słowom Matki Syn jej jedyny i mimo przestróg postąpił jak uważał. A rzecz się stała zgodna z Matuli wróżbą. Szlochom i łkaniom tego dnia nie było końca. Złość i rozpacz rządziły w królestwie jeszcze przez wiele godzin. W niewyobrażalne pokłady konsekwencji i siły woli musiała się Matka uzbroić. Ciężką stoczyła walkę. Wygrała.
Obyło się bez poświęcania dziewicy w ofierze czy niehumanitarnego podtruwania pikantną baraniną tudzież topienia poczwary w odmętach Wisły za oknem płynącej.

Czasem jeszcze Syn z nostalgią wskazuje na łoże. Z zafrasowaną miną woła: "Yyyy". Jednakoż po nieodmiennym wytłumaczeniu: "Nie ma smoka. Wrzuciłeś go za kanapę" rychło powraca do swoich codziennych zajęć.

Od siedmiu dni i trzech nocy (no jakiś tam smoczek w zapasie jeno na ciężkie czasy był skitrany i podawany w razie nocnej pobudki, a szybko zabierany jeszcze przed pełnym podniesieniem powiek przez dziecięcie)  w królestwie panuje szczęśliwość, a groźny smok nikomu już nie zagraża.
Czego i Wam moi mili życzę.

I ja tam byłam i miód i wino piłam.
A potem na blogu Wam wyłożyłam.
Koniec