Nic na siłę

Zły to czas.
Zły to czas dla matki-blogerki.
Pytanie czy w ogóle pisać... Bo jak już się napisze to wiadomo, że się spieprzy.
Bo zły to czas. Dla blogerki.
Nie dzieje się nic. Nic, co warto byłoby opisać.
A wiadomo, że warto byłoby się poskarżyć, ponarzekać, przyznać do grzechów, że się pomysłu nie ma, że się nawaliło... Można wtedy liczyć na solidarność ze strony czytelników, na współczucie, dowiedzieć się, że na szczęście inni mają jeszcze gorzej i że w sumie to nie jest się taką złą jak by się wydawało.
Ale tak się chwalić? Przecież to nie wypada. Tu nie Ameryka. Tu internety z końcówką kropka pe el. Tu się marudzi, tu się pomyje wylewa, tu się ironizuje, sarkazmem rzuca, obraża, narzeka i psioczy na czym ten świat stoi i czy to wina Tuska czy Kaczyńskiego?

I co? I Matka miałaby teraz tak sobie po prostu napisać, że wszystko w porządku?
Że nikt jej niczego nie ukradł?
Że już nie karmi w nocy?
Że piersią to w ogóle karmi już tylko dwa razy na dobę? A zdarza się nawet, że już tylko raz. I w zasadzie powoli mogłaby już zacząć ubierać się jak kobieta. Sukienki i takie tam.
Że nawet udało się Matce przytyć jakieś 2-3 kilogramy? Znalazła wreszcie idealną dietę CUD. Podstawowym składnikiem odżywczym są marcepany. W zastraszających ilościach. Przed posiłkiem, po, zamiast, rano, wieczorem i jeszcze gryzek przed spaniem. Cudem byłoby nie przytyć.
Że Pierworodny noce przesypia? Może jeszcze nie każdą. Ale pół na pół. A te gorsze pół i tak nie jest złe, bo po krótkim płaczu kończy się najzwyczajniej w świecie spaniem w łóżku razem z Matką i Ojcem.
Że śpi nawet do 9:00?
Że w listopadzie Matka Matki przyjechała dwa razy? A jest to zawsze wielką ulgą dla Matki, która nie musi chodzić na spacery, bawić się całe popołudnie na podłodze autami i klockami, może w spokoju gotować, sprzątać, a czasem nawet, o rozpusto!, poczytać prawdziwą książkę(!) albo coś napisać.
Że katar prawdopodobnie jest tylko zwykłym skutkiem ubocznym jesieni za oknem i że nie jest już aktualnie tak bardzo uciążliwy? I że niepokojące objawy ząbkowania, które nieśmiało dawały o sobie znać minęły po kilku dniach i na razie spokój?
Że Pierworodny coraz częściej wychodzi na spacer bez wózka? Że pozwala się trzymać za rękę i grzecznie stoi przed przejściem dla pieszych kiedy świeci czerwone?
Że jest kochany?
Że taki pozytywny z niego wariat? Pomysły ma zwariowane, wymyśla sobie jakieś absurdalne rytuały i ma dziwaczne, aczkolwiek niegroźne, natręctwa, jak na przykład żywienie się od jakiegoś czasu głównie ogórkami - pochłania je do każdego posiłku - świeże, w plasterkach, kiszone, konserwowe, maczane w kaszce z owocami, w dżemie, sosie, służą jako łyżka do nabierania obiadu, jako przekąska, zagrycha, danie główne, deser.
Że coraz łatwiej się z nim dogadać? Zawsze dość precyzyjnie pokazuje o co mu chodzi, używa coraz więcej "słów" - choć wszystkie brzmią mniej więcej ka-ka (auto), ko-ko (może oznaczać wszystko), ko-je (pies), ko-te (kot), ku-ko (kółko), ku-ka, ka-ko, ko-ka itd. - i tak w zasadzie litera K zajmuje czołowe miejsce w słowniku Pierworodnego. A z okazji imienin Babci po raz pierwszy powiedział do niej Ba-ba i od tej pory jest to jego słowo ulubione.
Że wciąż jest tulaśny, całuśny? Że fantastycznie bawi się z innymi dziećmi? Że uwielbia bywać w nowych miejscach i poznawać nowych ludzi i na przykład chwali się przypadkowo napotkanym na spacerach osobom chociażby swoimi butami?
Że ostatnio zafascynowała go zabawa w "Kółko graniaste" i na samo to hasło każe wszystkim obecnym łapać się za ręce i popylać razem z nim w kółeczko, by na koniec radośnie wspólnie zrobić BĘC? Niepowtarzalny widok. Trzeba by to nagrać.
Że Matka zaczyna już trochę czuć zbliżające się Święta?
Że za 9 dni szykuje się randka? Bo Matka Matki z chęcią zgodziła się zostać z Pierworodnym.

Nie, nie napisze tego przecież. Kto by to czytał?
To już lepiej nic nie pisać.
I nie tworzyć notki na siłę.