Tam gdzie król chadza piechotą...

... tam Matka biegnie w tajemnicy, w ukryciu, by tylko nikt nie zauważył.
Ale nic z tego, ledwie usiądzie już Kot przychodzi aby go głaskać a Syn biegnie by się przytulić, a jeszcze lepiej spróbować wgramolić się Matce na kolana, rolką papieru toaletowego się pobawić, wrzucić coś do brodzika, a że brodzik wysoki to płakać zaraz, że nie może tego dosięgnąć. A nie daj Boże coś Matce strzeli do głowy i postanowi zamknąć za sobą drzwi łazienki. Wtedy Kot zaczyna drapać, a Syn ryczeć, bo przecież Mama zniknęła i na pewno już nie wróci, na pewno zniknie na zawsze za tymi drzwiami, a może już nie kocha skoro od 5 sekund nie patrzy, nie tuli, a nawet nie krzyczy... I ryk, i wrzask, i histeria... i jeszcze ten przeklęty Kot drapie, bo przecież Ty sobie tam bezczynnie siedzisz, ręce wolne, to mogłabyś zrobić wreszcie coś pożytecznego i za uchem podrapać... I ryk, i wrzask, i histeria... i głową bicie, i zabawkami ciskanie... coraz głośniej, coraz rozpaczliwiej... A minęło dopiero 10 sekund. Zrezygnowana, otwiera więc Matka te cholerne drzwi i znów pozbawiona intymności pozwala Synowi przytulić się do swojej nogi, przepędza Kota, który kombinuje jak wskoczyć na drugą nogę, a moment kiedy Syn już patrzy zdziwiony w głąb kabiny prysznicowej, a jeszcze nie płacze, że tym razem nie uda mu się wyjąć rzuconego tam smoczka, wykorzystuje na podciągnięcie spodni, spuszczenie wody i umycie rąk. Podnosi smoczek, by Syn już przestał się drzeć, automatycznie sprząta wszystko, co przez tę chwilę przebywania w łazience udało mu się porozrzucać (zadziwiające ile tego jest), wychodzi gasząc światło. Ach tak! przecież jeszcze dziecko tam zostało. No chodź, kochanie. Dlaczego od razu nie płacze, gdy to on jest sam w łazience?